Για τη γιορτή της γυναίκας

ΓΥΝΑΙΚΑ
Έγραψε ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

 

1. ΜΑΝΑ

Για σε το πρώτο φίλημα,

για σε το πρώτο χάδι,

εσύ ’σαι το υφάδι,

υφάντρα της ζωής.

Κι αν είσαι δημιούργημα

σάρκα εκ της σαρκός μου,

εσύ όμως το φως μου,

εσύ με οδηγείς.

Με γέννησες και σου χρωστώ

ολάκερη τη ζήση,

είσαι  πηγή και βρύση,

με γάργαρο νερό.

Ανήμπορο, ένα μωρό

μάνα στην αγκαλιά σου,

φροντίδα, μέριμνά σου,

για πάντα στη ζωή.

2. ΣΥΖΥΓΟΣ

Σκιρτήματα ερωτικά

της νιότης μου ορμές,

εικόνες σου γυμνές

με αναστατώνουν.

Όπως το θέλουν  οι γραφές

με του Θεού τη χάρη

γινόμαστε ζευγάρι

κι υπάρχει η ζωή.

Στα βάσανα και στις δουλειές

τον άντρα σου στηρίζεις,

τον πόνο του αγγίζεις

και τον παρηγορείς.

Και ένα χαμόγελό σου

βάλσαμο τονωτικό,

παιχνίδι ερωτικό

μόλις σου το ζητήσει.

3. ΕΡΩΜΕΝΗ

Εσύ γυναίκα γίνεσαι

-είναι βεβαιωμένο-

για κάθε πονεμένο

στην ερημιά του φως.

Και άλλες φορές, τι κρίμα!

που όταν τον απατάς

αφάνταστα τον  πονάς,

τον εξευτελίζεις.

Μπορεί να φταίει και αυτός,

κανείς δε θ’ αποκλείσει,

μ’αυτό δεν είναι λύση

για μια σωστή κυρά.

Όμως βροντοφωνάζουμε:

Γυναίκα σ’ αγαπάμε,

σε σένανε χρωστάμε

το νόημα της ζωής!.

Έτσι ξεχνιέται ο άνθρωπος

Μήπως είναι η λησμονιά;

Γιατί μάτια που δε βλέπονται

γρήγορα ξεχνιούνται.

Μήπως είναι η απουσία;

Γιατί έρχεται η αμέλεια

και παύεις, να τον θυμάσαι.

Μην είναι ο χρόνος που περνά;

Γιατί ου μενετοί* ΄ναι οι καιροί

και μεις χρονοτριβούμε.

Μήπως είναι η απόσταση;

Γιατί δεν πάει μακριά ο νους,

αν  η καρδιά δε θέλει.

Τάχα μην είναι ο εγωισμός;

Γιατί τον φίλο μου τον αγαπώ

μα κάλλιο έχω εμένα.

Όλα μαζί πες τα αυτά

κι άλλα πολλά αν θέλεις.

Έτσι ξεχνιέται ο άνθρωπος !

Κι αν είναι φίλος ή αδερφός,

πιότερο είναι ακριβός

μονάχα ο εαυτός μας.

*Ου μενετοί: δεν περιμένουν

Έγραψε ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

Αφιερώνει στην καλή του φίλη Barby.

Συντροφιά στη σκιά σου

Στη θύμησή μου έρχεσαι
και πάντα όπως σε θέλω.
Πλάι σου είμαι, μην ξεχνάς,
σιωπηλός άγγελος
που συντροφεύει τη σκιά σου.

Η μνήμη μου ψάχνει να βρει
το χρώμα των ματιών σου
και ποιά ήταν η στερνή σου ματιά
που συναπάντησε
τρυφερά το βλέμμα μου.

Άλλες φορές ακούω σιωπηλά
την ηδονή από τα χείλη σου.
Ύστερα πλάι σου γέρνω
το κεφάλι μου απαλά
και έχω μαξιλάρι ερωτικό
το άρωμα του κορμιού σου.

Από τη συλλογή "Έρωτας.... σαπιοκάραβο"

Κάθε σημάδι του κορμιού σου είναι έρωτας

Κάθε φορά που πρόσφερες

στα χάδια μου το κορμί σου,

ολόφρεσκο, μια ευωδιά,

τι όμορφα θυμήσου!

Χρωμάτιζε ερωτικά

λαχτάρες, μύρια μυστικά,

φλόγα, κρυφή μαγεία,

ναι, ήτανε ευτυχία.

Κάθε σημάδι απόκρυφο

στο όμορφο κορμί σου

έρωτας είναι δυνατός

και πού να σε αγγίσω;

Πού να σταθεί το φίλημα;

Σε ποιο σημείο, ποια ελιά

γλυκύτατη, κρυμμένη,  

ορφανεμένη μένει.

Το σώμα σου που δυνατά

θα λέει και θα ερωτά  

και πάντα θα επιμένει.

Άκου ! Με περιμένει.

Από τη συλλογή "Έρωτας...σαπιοκάραβο"

Είπα κάτι να σου γράψω.

Είπα, κάτι να σου γράψω.
Ξέρω για εμέ δε φλέγεσαι,
ούτε απ’ τη ζέστη καίγεσαι,
ούτε για κάτι «άλλο» !
Ουδόλως αμφιβάλλω.
Μου περισσεύει χρόνος
και ενεργών αφρόνως
τόνε «δολοφονώ» !
Χα ! Ας γελάσω ψεύτικα
και ας σφυρίξω κλέφτικα,
γιατί έτσι όπως αφέθηκα
και πω, πως με αγαπάς,
ως αύριο θα γελάς !

Από τη συλλογή μου "Γελάτε, γιατί χανόμαστε"

Ανάσταση ΄99

Έγραψα για τους φίλους μου Γιάννη και Φρίντα Καραμάνη,

όταν μας επισκέφτηκαν το 1999 στη Γερμανία.

Εφέτος η Ανάσταση

είχε μία διάσταση

απρόσμενη, μεγάλη.

Απίστευτη μα ζωντανή,

χρόνια που είχε να φανεί,

σαν όνειρο σα ζάλη.

Ζούσαμε στη Γερμανία

στης ρουτίνας την ανία

κι ήρθατε εσείς παιδιά,

Γιάννη μου και Φρειδερίκη,

ένα εύγε σας ανήκει

από μέσα απ’ την καρδιά.

Νοιώθαμε κάπως ορφανοί,

συννεφιασμένοι ουρανοί

οι μέρες ήταν γκρίζες.

Μα ήρθατε, μας δώσατε

χαρά και ξεδιπλώσατε

παλιάς φιλίας ρίζες.

Μες στ’Απρίλη τη μαγεία

δώρο απ’την Παναγία,

χαμόγελο στα χείλη.

Το Πάσχα με κατάνυξη,

στη λουλουδένια Άνοιξη

γιορτάσαμε οι φίλοι.

Όλοι μαζί αν μπορούσαμε,

πάντα κοντά να ζούσαμε,

θ’ανάβαμε λαμπάδα.

Σαν τα ψηλά τα έλατα

να ζείτε κι ως τα πέρατα

ν’ακούγεται η Ελλάδα!

Γιώργος Ηλ. Κέππας

Παροιμίες σε στίχους

Συνέχεια παροιμιών σε στίχους. Η σκωπτική διάθεση "ποιητική αδεία".

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

ΑΝΑΓΚΕΣ

Λένε απ τα ολότελα

καλή κι η Παναγιώταινα.

Στη μοναξιά, στην ερημιά

γαϊτανοφρύδα κι η γριά.

ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ

Τα λεφτά που θέλω εγώ

ή χωράφι ή χρυσό.

Από χήρας θέλω πέρασμα

και στο σπίτι της το κέρασμα.

ΓΕΡΟΣ

Ο γέρος κι αν στολίζεται

στην ανηφοριά γνωρίζεται.

Με του γέρου το τομάρι

παίρνει η κόρη παλληκάρι.

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Άκουε γέρου συμβουλή

και παιδεμένου γνώση.

Τον γέρο μην αναγελάς

στα γηρατειά και συ τραβάς.

Έχε τα πόδια σου ζεστά,

την κεφαλή σου κρύα

και το στομάχι σου αλαφρύ,

γιατρό μην έχεις χρεία.

Πολύ ψηλά να μην τηράς,

πρόσεχε στραβοπατάς!

Κι αργά τις νύχτες μη γυρνάς,

λάσπες και σκατά πατάς.

Κάνε σπίτι όσο χωρείς

και χωράφι όσο μπορείς.

Κι αν καείς απ΄το κουρκούτι,

να φυσάς και το γιαούρτι

ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ

Ξαδέρφια τρίτα-τέταρτα

πάρε τα και πέτα τα.

Όντας αν θες να σ΄ αγαπάνε

άργειε, να σ΄ αναζητάνε

ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ

Τα νιάτα σου γέρο θυμήσου

 και συμπάθα το παιδί σου.

Κι αν κλωτσάς τα γονικά σου

θα το βρεις απ τα παιδιά σου.

ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΙΑ

Από έξω μπέλα-μπέλα

κι από μέσα κατσιβέλα.

Από έξω κούκλα-κούκλα

κι από μέσα η πανούκλα.

Στη γη αυτή Χριστέ μας

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

Στη γη αυτή Χριστέ ξανά

αν ήτανε να ’ρχόσουν,

θα ’λεγες στον Πατέρα σου,

να μην ξαναγεννιόσουν.

Ιούδες  είν ’αμέτρητοι,

αμαρτωλοί μυριάδες,

φιλάργυροι κι ανήθικοι

ακόμα και παπάδες.

Με το ’να χέρι σ ’ευλογούν,

με τ’ άλλο τα αρπάζουν

κι αν κάνεις πως διαφωνείς,

αντίχριστο σε κράζουν.

Άστους εδώ να φαγωθούν,

δεν έχουν το Θεό τους,

τους έδωσες παράδεισο,

ζητούν το διάολό τους.

Κι αν λίγοι μένουνε πιστοί

με το σταυρό στο χέρι,

πάντα αυτούς θα οδηγεί

της Βηθλεέμ τ’αστέρι.

Επικίνδυνο μεταίχμιο*

Είναι μια οπτασία, είναι ένα όραμα,
αλλα και το δυνατόν του πεπρωμένου.
Με ελπίδες λιγοστές παρασύρεται,
από τα αδιανόητα; «πιστεύω» του
περιθωριοποιώντας προφανώς
τις αλήθειες που τον πληγώνουν,
επιμένοντας στη συναισθηματική
παρόρμηση της ψυχής του.
Και ύστερα τί ; Είναι φρικτή
η ανατριχίλα της άρνησης.
Αυταπάτες που εκφυλίζονται
με το διάβα του καιρού.
Με θέληση ανήμπορη «αφορίζει»
την πραγματικότητα, για να αποτρέψει
τον κίνδυνο της επερχόμενης ήττας.
Και διαβεβαιώνει τον εαυτό του
για το ελπιδοφόρο αύριο,
ψάχνοντας για εναλλακτικές λύσεις,
που τις διαστρεβλώνουν πάλι
η προσγειωμένη αλήθεια
και το μετέωρο* ψέμα,
σ’ ένα μεταίχμιο επικίνδυνο
για το αβέβαιο μέλλον.

Μεταίχμιο*
1. Κρίσιμη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αντίθετες καταστάσεις.
2.Το οριακό σημείο.
Μετέωρο*
1. Αυτό που αιωρείται, που βρίσκεται στον αέρα,χωρίς να κινείται προς ορισμένη κατεύθυνση.
2. Αυτό που βρίσκεται σε αβεβαιότητα, που δεν είναι σίγουρο, που δεν έχει κατασταλάξει.
Γ. Ηλ. Κέππας

Ίτε*…..Παίδες Ελλήνων

Για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 

Στης Πίνδου τις βουνοκορφές

η Ελλάδα θρήνησε, που λες,

πανάξια παλληκάρια.

Πολέμησαν για λευτεριά,

του Λεωνίδα ήταν παιδιά,

ατρόμητα λιοντάρια.

Όμως Πατρίδα σήμερα,

τα τέκνα σου τη χίμαιρα*

του πλούτου κυνηγάνε.

Κι αν τους μιλάς για ιδανικά

σου απαντούν ειρωνικά:

Τρώγονται; Πού πουλάνε;

* Ιτε =Εμπρός

* Χίμαιρα = Τέρας με σώμα κατσίκας,

κεφάλι λιονταριού και ουρά φιδιού.

Μεταφορικά σημαίνει: επιθυμία που δεν

πραγματοποιείται, κάτι το άπιαστο.

Γιώργος Ηλ. Κέππας

Ο χρόνος και η ελπίδα

Ε

 δεσα το χρόνο με την ελπίδα

 στο ίδιο σχοινί.

Τραβώντας το δρόμο του ο χρόνος

ξεχείλωσε την ελπίδα

και κρέμεται τώρα στο γκρεμό !

Έτσι έπρεπε να γίνει!

Προκαλούσε την τύχη του,
την έδιωχνε μετά

και της σφάλιζε την πόρτα.

Ύστερα έφευγε γι’ αλλού

και αγώνας από την αρχή.

Δεν σταμάτησε,

δεν υποτάχτηκε,

σπάνια συμβιβάστηκε,

ποτέ γι’ αυτόν,

πάντα για τους άλλους.

Το θάνατο της ζωής

 το συναντούσε στο δρόμο.

Δεν έκανε για γραφείο,

ούτε για αφεντικό.

και δε μετάνιωσε γι’ αυτό!

Ανυπόταχτος πορεύτηκε.

Έτσι έπρεπε να γίνει.

Πλούσιος στη φτώχεια του,

γέμισε εμπειρίες,
έγινε σοφός !

Δε χρωστά σε κανέναν,

πολλοί του χρωστάνε.

Στο καλό να πάνε.

Δε θέλει ανταμοιβή.

Πέρασε καλά τη ζωή.

Τώρα απολαμβάνει

τα θλιμμένα δειλινά

και κάπου ένα δάκρυ

για τις θύμισες τις παλιές 

με την αγάπη της εσχατιάς,

τον συντροφεύουν

στην "όμορφη" μοναξιά του.

Αφιερωμένο στη Νατάσα, τη γυναίκα που τον εμπνέει,

που του χάρισε την μεγαλύτερη αγάπη και τον ίδιο πόνο.

Ώ..! λα ρι λα, ώ λα λα !

Δ

 ουλειά και ύπνος,

φαΐ και δουλειά,

αν είν’ η ζωή μας

φτιαγμένη γι’ αυτά..

Ώ..!λα ρι λα, ώ λα λα

η τρέλα δεν πάει

στα ψηλά βουνά !

Αχ…έρωτα !

Με της αγάπης τη θωριά

με όψη θεϊκή

με το πλάνο,

το πρώτο σου φιλί,

λαβώνεις την καρδιά μας.

Με μια λαχτάρα ερωτική

σαν φλόγα,

σαν γιορτή,

μ΄ ένα τραγούδι μαγικό

μας κάνεις ευτυχισμένους.

Και σαν θυμίαμα,

σαν αγιασμό,

σ΄ένα ξωκκλήσι ερημικό,

το γλυκοχάραμα,

το δείλι,

σαν του πιστού την προσευχή,

σαν ευλογία μυστική,

καινούριο κόσμο

αγγελικό,

διάπλατα ανοίγεις.