Ενδοσκοπήσεις

( Ένας διάλογος με τη συνείδηση)

   Ο καθένας αγαπά περισσότερο από κάθε τι στον κόσμο τον εαυτόν του. Κατ΄ εξαίρεση θα έλεγα, πολλές μητέρες αγαπούν περισσότερο τα παιδιά τους.

   Ο εαυτός μας είναι ο φίλος μας, είναι ο σύντροφός μας, η παρέα μας, η σκέψη μας, η συνείδησή μας.

   Στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη,  κοίταζα τον εαυτόν μου και ξαφνικά ακούω μια φωνή, κάτι σαν κραυγή.

  -Ποιος είναι; Ποιός μου μίλησε;

  -Εγώ είμαι, η φωνή σου.

  -Είναι αυτή η φωνή μου; Δεν την αναγνωρίζω.

  -Ναι, είναι η φωνή της συνείδησής σου.

  -Και τι θέλεις από μένα;

  -Θέλω να σε δικάσω.

  -Να με δικάσεις; Και ποιό είναι το κατηγορητήριο; Ποιά είναι η αξιόποινη πράξη που μου αποδίδεις;

  -Είναι πολλές, όχι μία.

  -Λοιπόν, να τις ακούσω και πιστεύω να μου δοθεί το δικαίωμα της απολογίας.

  -Βεβαίως ! Άκου λοιπόν τα εγκλήματα που διέπραξες: Λάθη, πάθη, έρωτες, αδυναμίες, εγωισμοί, παρορμητικές κινήσεις, εκδηλώσεις συναισθημάτων κάτω από επιδράσεις της καρδιάς. Θέλεις και άλλα να σου αραδιάσω;

  -Καλά, καλά, φτάνει. Δε σε αντέχω συνείδησή μου. Μη μου στέλνεις τώρα τις τύψεις, τις ενοχές, αυτές τις Ερινύες, τις φριχτές θεότητες που τιμωρούσαν κάθε άδικη πράξη. Τέλος πάντων , αυτές που δικάζουν τα πάντα.

  -Όχι τα πάντα, όχι τα πάντα. Αφήνουν έξω τα όνειρα, την αγάπη, την ελπίδα, τη συγνώμη.

  -Τη συγγνώμη; Και αυτή έξω από τις δίκες; Γιατί την εξαιρείς;

  -Διότι πρέπει να ξέρεις εαυτέ μου και να μην το ξεχνάς ποτέ, πως έχεις χρέος ιερό στη ζωή σου, να δίνεις τη συγγνώμη προσεκτικά και με φειδώ, με μέτρο και οικονομία. Και όταν ακόμα δεν αδικείς εσύ. Πρέπει να ξέρεις πότε έχεις αυτό το δικαίωμα, που είναι και υποχρέωση μαζί. Μόνο εκεί που χρειάζεται, αλλιώς είναι άχρηστη η συγγνώμη .

  -Και δε μου λες συνείδησή μου, πού τα ξέρεις εσύ όλα αυτά;

  -Όλα τα ξέρω εγώ. Είμαι ο φύλακας Άγγελός σου.

  -Σιγά μην είσαι και ο Θεός μου !

  -Έε ! Όχι και Θεός ! Πες όμως, ότι είμαι ένας πολύ μικρός Θεός, όσο χρειάζεται για σένα και τον καθένα χωριστά.

Η συνείδηση είναι η φωνή της αλήθειας. Είναι η τόλμη σου, όταν διστάζεις να παίρνεις τις αποφάσεις σου. Τις σωστές αποφάσεις φυσικά ! Μην τρελαθούμε κιόλας. Αποφάσεις πολλές παίρνει ο καθένας. Πρόσεχε όμως ! Επαναλαμβάνω, τις σωστές, τις δίκαιες. Όχι τις γρήγορες, όχι του συμφέροντος, όχι της καρδιάς. Τις αποφάσεις της αλήθειας και της αγάπης. Αυτό πρέπει να το ξέρεις εαυτέ μου. Διαβάζεις Αγία Γραφή. Κάπου στο κεφάλαιο «Περί αγάπης» του Αποστόλου Παύλου γράφει «…..Όταν έχεις τη δύναμη να μετακινείς βουνά, όταν έχεις του κόσμου τις γνώσεις, αλλά δεν έχεις αγάπη, δεν είσαι τίποτα…» !

  -Με προβληματίζεις. Με κουράζεις. Με αρρωσταίνεις.

  -Βεβαίως. Και αυτό μπορεί να σου συμβεί. Αλλά εσύ ξέρεις, πως «τα αγαθά κόποις κτώνται». Πολλές φορές σου ζητώ να κάνεις και θυσίες ακόμα. Δεν με άκουγες τάχα που σου φώναζα και άλλες φορές; Μη μου παριστάνεις εαυτέ μου τον αδιάφορο. Τάχα η συνείδηση δεν είναι αυτή που σε κάνει να λες, καλή σου μέρα, καλή σου νύχτα ! Αυτές τις πολύ απλές λεξούλες που όμως σπάνια ένιωσες το πραγματικό τους νόημα. Γιατί σου έγινε συνήθεια, να τις λες.

Τώρα που με βλέπεις στον καθρέφτη σου, δεν καταλαβαίνω –θαρρείς –πως θέλεις να με φτύσεις; Έτσι απλά γιατί σιχάθηκες τον εαυτό σου. Δεν ακούω πως φοβισμένος αναρωτιέσαι κιόλας και μου λες:

Φταίω μόνο εγώ; Πρέπει να πληρώσω, γιατί άφησα το συναίσθημα να με παρασύρει;

  -Αα! Εαυτέ μου, συνείδησή μου, πώς μου μιλάς έτσι;. Τι είναι αυτά που μου λες; Το συναίσθημα αν δεν υπάρχει, τότε τι απομένει; Το συμφέρον; Η λογική;

  -Πρόσεχε ! Λάθος σκέφτεσαι. Πέταξε μακριά το συμφέρον. Δεν έχει καμιά σχέση με τη λογική.

  -Τότε δε μένει παρά μόνο η λογική.

  -Ναι, αλλά πρόσθεσε και την αγάπη και βρήκες το σωστό όνομα της συνείδησής σου. Λογική και αγάπη. Ελπίδα και όνειρα. Υποχρέωση, κατανόηση, συγνώμη.

  -Γι΄ αυτό λοιπόν με δικάζεις; Με δικάζεις γιατί περισσότερο άκουγα τη φωνή των αισθημάτων και της καρδιάς;

  -Ακριβώς; !

  -Έχεις δίκαιο συνείδησή μου. Δε σε άκουσα. Δε σε αγάπησα, όσο το αξίζεις. Εσύ μου φωνάζεις, να μην ακούω μόνο το συναίσθημα και την καρδιά, αλλά και τη λογική. Εσύ λοιπόν είσαι συνείδησή μου που μου φωνάζεις. Κάτι είχα καταλάβει. Γι΄ αυτό και πολλές φορές ζητούσα συγνώμη, ακόμα και από αυτούς που δεν την αξίζουν.

Εσύ συνείδησή μου την αξίζεις τη συγνώμη ! Το φρόνιμο όμως είναι να αποτρέπουμε τον εαυτό μας από ενέργειες για τις οποίες είμαστε μετέπειτα υποχρεωμένοι να ζητήσουμε συγνώμη. Δηλαδή να λειτουργούμε προληπτικά και όχι κατασταλτικά.

Geotas