Κράτησα υπομονή,
πολύ μεγάλη.
Άντεξα στη βροχή,
στη παγωνιά,
στο λιοπύρι.
Τώρα όμως,
βρεμένο το μυαλό μου,
σάπισε.
Δε νιώθω τίποτα πια.
Ξεχύθηκε η αντοχή μου
στη βρώμικη άσφαλτο
της σύγχρονής ζωής.
Οι πληγές μου
αιμορραγούν αηδίες.
Απ’ τα πόδια ως το κεφάλι
νιώθω μια ζάλη.
Ένα φως θαμπό.
Σε άλλη κοινωνία θα μπω.
Φεύγω τώρα.
Άντε...Γεια !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου