Προκαλούσε την τύχη του,
την έδιωχνε μετά
την έδιωχνε μετά
και της σφάλιζε την πόρτα.
Ύστερα έφευγε γι’ αλλού
και αγώνας από την αρχή.
Δεν σταμάτησε,
δεν υποτάχτηκε,
σπάνια συμβιβάστηκε,
ποτέ γι’ αυτόν,
πάντα για τους άλλους.
Το θάνατο της ζωής
το συναντούσε στο δρόμο.
Δεν έκανε για γραφείο,
ούτε για αφεντικό.
και δε μετάνιωσε γι’ αυτό!
Ανυπόταχτος πορεύτηκε.
Έτσι έπρεπε να γίνει.
Πλούσιος στη φτώχεια του,
γέμισε εμπειρίες,
έγινε σοφός !
έγινε σοφός !
Δε χρωστά σε κανέναν,
πολλοί του χρωστάνε.
Στο καλό να πάνε.
Δε θέλει ανταμοιβή.
Πέρασε καλά τη ζωή.
Τώρα απολαμβάνει
τα θλιμμένα δειλινά
και κάπου ένα δάκρυ
για τις θύμισες τις παλιές
με την αγάπη της εσχατιάς,
τον συντροφεύουν
στην "όμορφη" μοναξιά του.
Αφιερωμένο στη Νατάσα, τη γυναίκα που τον εμπνέει,
που του χάρισε την μεγαλύτερη αγάπη και τον ίδιο πόνο.
