Έτσι ξεχνιέται ο άνθρωπος

Μήπως είναι η λησμονιά;

Γιατί μάτια που δε βλέπονται

γρήγορα ξεχνιούνται.

Μήπως είναι η απουσία;

Γιατί έρχεται η αμέλεια

και παύεις, να τον θυμάσαι.

Μην είναι ο χρόνος που περνά;

Γιατί ου μενετοί* ΄ναι οι καιροί

και μεις χρονοτριβούμε.

Μήπως είναι η απόσταση;

Γιατί δεν πάει μακριά ο νους,

αν  η καρδιά δε θέλει.

Τάχα μην είναι ο εγωισμός;

Γιατί τον φίλο μου τον αγαπώ

μα κάλλιο έχω εμένα.

Όλα μαζί πες τα αυτά

κι άλλα πολλά αν θέλεις.

Έτσι ξεχνιέται ο άνθρωπος !

Κι αν είναι φίλος ή αδερφός,

πιότερο είναι ακριβός

μονάχα ο εαυτός μας.

*Ου μενετοί: δεν περιμένουν

Έγραψε ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

Αφιερώνει στην καλή του φίλη Barby.

Συντροφιά στη σκιά σου

Στη θύμησή μου έρχεσαι
και πάντα όπως σε θέλω.
Πλάι σου είμαι, μην ξεχνάς,
σιωπηλός άγγελος
που συντροφεύει τη σκιά σου.

Η μνήμη μου ψάχνει να βρει
το χρώμα των ματιών σου
και ποιά ήταν η στερνή σου ματιά
που συναπάντησε
τρυφερά το βλέμμα μου.

Άλλες φορές ακούω σιωπηλά
την ηδονή από τα χείλη σου.
Ύστερα πλάι σου γέρνω
το κεφάλι μου απαλά
και έχω μαξιλάρι ερωτικό
το άρωμα του κορμιού σου.

Από τη συλλογή "Έρωτας.... σαπιοκάραβο"

Κάθε σημάδι του κορμιού σου είναι έρωτας

Κάθε φορά που πρόσφερες

στα χάδια μου το κορμί σου,

ολόφρεσκο, μια ευωδιά,

τι όμορφα θυμήσου!

Χρωμάτιζε ερωτικά

λαχτάρες, μύρια μυστικά,

φλόγα, κρυφή μαγεία,

ναι, ήτανε ευτυχία.

Κάθε σημάδι απόκρυφο

στο όμορφο κορμί σου

έρωτας είναι δυνατός

και πού να σε αγγίσω;

Πού να σταθεί το φίλημα;

Σε ποιο σημείο, ποια ελιά

γλυκύτατη, κρυμμένη,  

ορφανεμένη μένει.

Το σώμα σου που δυνατά

θα λέει και θα ερωτά  

και πάντα θα επιμένει.

Άκου ! Με περιμένει.

Από τη συλλογή "Έρωτας...σαπιοκάραβο"