ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ: Σεπτεμβρίου 2011

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Ο χρόνος και η ελπίδα

δεσα το χρόνο με την ελπίδα

στο ίδιο σχοινί.

Τραβώντας το δρόμο του ο χρόνος

ξεχείλωσε την ελπίδα

και κρέμεται τώρα στο γκρεμό !

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

Για τα ποιήματά μου

Δεν έχω ικανότητες ποιητή ή σπουδαίου στιχοπλόκου, ούτε κατέχομαι από ποιητικό οίστρο, όταν γράφω. Δε διδάχτηκα- αν διδάσκεται- τη τέχνη της ποιήσεως. Δε διάβασα δοκίμια σχετικά ή άλλη θεωρία.

Απλώς, για να ξεφεύγω από την πεζή καθημερινότητα, να ξεκουράζομαι και να ηρεμώ, καταγράφω τις ανησυχίες μου, τη χαρά και τη λύπη, τα βιώματα μου δηλαδή, σε μορφή, ας πούμε ποιημάτων, χρησιμοποιώντας το λόγο με την ευαισθησία της στιγμής και με διάθεση ρομαντική, χαρούμενη ή μελαγχολική, αισιόδοξη ή απαισιόδοξη, λίγο λυρική, τραγική, ειρωνική, αστεία και σκωπτική ακόμα.

Το μέτρο, την αρμονία και την ομοιοκαταληξία δεν τα μελέτησα, αλλά όπως νιώθω και όπως ταιριάζει μετρώ.

Κάποιος ίσως τα χαρακτηρίσει κακόγουστα, «κιτς»! Εγώ όμως δε θα έγραφα ποτέ «…άπλωσα την παλάμη μου, έκλεισα μέσα της ένα αστέρι και ύστερα το άφησα να κυλήσει στην πυρωμένη άσφαλτο..». Αυτό δε μου λέει τίποτα. Αν τελικά βγει κάτι καλό, ίσως είναι γιατί μερικοί αναγνώστες θα βρουν κάτι από τον εαυτόν τους στους στίχους μου. Και αυτό ουσιαστικά θα δώσει την όποια αξία στα ποιήματά μου.

Αλλά σε κάθε περίπτωση για μένα αξίζουν, γιατί με πόνο και χαρά γράφτηκαν, στο δρόμο, στη δουλειά, στη φύση και στο σπίτι και τα περισσότερα τ’ ατέλειωτα κρύα βράδια της ξενιτειάς.

Έρωτας…σαπιοκάραβο !

Ένα καράβι σάπιζε
κει στο παλιό μουράγιο,
το κύμα το συντρόφευε
και του ΄δινε κουράγιο.

Δίπλα του πέρναγαν πολλοί
και το ΄βλεπαν με συμπόνια,
λίγοι όμως το ήξεραν
απ΄τα παλιά τα χρόνια.

Τότε που μες στο πέλαγο
που λεν ζωή, τι κρίμα !
Πάλευε ολημερίς
και πάντα ήταν το θύμα.

Μα δε νοιαζότανε σταλιά,
τραβούσε βήμα-βήμα,
με τα πανιά του αρμένιζε
όρτσα και μάινα, πρίμα.

Τώρα σκυφτό και μοναχό,
μονολογεί και κλαίει.
Κατάντησε ερείπιο.
Τι άραγε να φταίει;

Ψεύτικος κόσμος βρώμικος, μες στα σκατά χωμένος !

Βρώμισε ο κόσμος σήμερα
απ’ τα πολλά σκατά του,
από τα αμαρτήματα
κι από τα σφάλματά του.

Σκατά εδώ, σκατά εκεί
κι ακόμα παραπέρα,
στο δρόμο και στην αγορά,
στα σπίτια, στον αγέρα.

Σκατά όπου και αν πατάς,
όπου σταθείς κι αν κάτσεις,
όλοι της γης οι δυνατοί
μας φέρονται σαν Natzis.

Σκατά του κόσμου οι σοφοί
κι οι ειδικοί σκατένιοι,
εβγάλανε τις μάσκες τους,
γίνανε τιποτένιοι.

Σκατά και τα κηρύγματα
κι όλα τους τα «πιστεύω».
Τί ψάχνω και αναζητώ;
Τί θέλω; Τί γυρεύω;.

Σκατά στην εξουσία μας
και μέσα στη βουλή τους,
οι εκπρόσωποι ανίκανοι
παίζουν με το πουλί τους.

Σκατά κι οι ’δεολόγοι μας
και μερικοί παπάδες,
είναι για λεμονόκουπες,
για βρώμικους γιαρμάδες.

Σκατά λοιπόν όπου πατάς,
όπου σταθείς, καθίσεις,
μπορείς ωμά να τα γευτείς,
ή να τα τηγανίσεις.

Σκατά και μεις χαιρόμαστε,
τέτοια δεν τρώμε τάχα,
που πίστη μας και έγνοια
τα χρήματα μονάχα.

Σκατά παντού το είπαμε,
το νιώθω, πως βρωμάω,
Θεέ μου ο κόσμος πνίγεται,
πού να κρυφτώ; Να πάω.

Σκατά κι απογοήτευση
μαζί κι απελπισία,
οι άνθρωποι χαθήκανε
κι αναζητούν Μεσσία.

Σκατά και πάλι απόσκατα
γεμάτη είναι η ταύλα,
μας καίει ο αντίχριστος
και μεις πάνω στη καύλα,

Σκατά κι ερεθιζόμαστε,
πίνουμε και γλεντάμε,
μας πήρε ο κατήφορος,
κατά διαβόλου πάμε.

Τι είναι ο Έλλην;

Η εφημερίδα «Ουάσιγκτον κόσμος» είχε προκηρύξει έναν διαγωνισμό (περί το 1950) με χρηματική αμοιβή, για να βρεθεί ένας προσδιορισμός του τι είναι το κάθε έθνος. Ο καλύτερος ορισμός για τον Έλληνα δόθηκε από τον δικαστή Κέλι. :

Προ του δικαστηρίου της αδεκάστου ιστορίας, ο Έλλην απεκαλύφθη ανέκαθεν μικρότερος των περιστάσεων, καίτοι από απόψεως διανοητικής κατείχε πάντοτε τα πρωτεία. Ο Έλληνας είναι ευφυέστατος αλλά και οιηματίας (ψωροπερήφανος), δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά και πλήρης προλήψεων, θερμόαιμος, ανυπόμονος, αλλά και καλός πολεμιστής. Έκτισε τον παρθενώνα και μεθυσθείς από την αίγλη του αφήκε αργότερον να τον κάμουν στόχον οβίδων. Εθαύμασε τον Θεμιστοκλή για να τον αποπέμψει. Ανέδειξε τον Σωκράτη για να τον δηλητηριάσει. Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη για να τον καταδιώξει. Έκτισε το Βυζάντιο για να το εκτουρκίσει. Έφερε το ‘21’ για να το διακυβεύσει. Εδημιούργησε το 1908 για να το λησμονήσει. Ετριπλασίασε την Ελλάδα (1921) και παρ΄ ολίγον να την κηδεύσει. Κόπτεται την μια στιγμή για την αλήθεια και την άλλη μισεί τον αρνούμενο να υπηρετήσει το ψεύδος. Παράδοξο πλάσμα, ατίθασο, περίεργο, ημίκαλο, ημίκακο, ασταθές, αβεβαίων διαθέσεων, εγωπαθές και σοφόμωρον. Οικτίρατε τον, θαυμάστε τον αν θέλετε. Ταξινομήστε τον αν μπορείτε.
*******
Ο Ν. Καζαντζάκης στην "Ασκητική", επισημαίνει : Δεν είσαι ένας, είσαι ένα σώμα στρατού … Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό, το μελλούμενο. Εσύ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο. Εσύ είσαι ο ίσκιος αυτή το κρέας … σαν ένας λάκκος αίμα είναι η κεφαλή σου και μαζώνουνται κοπαδιαστά οι σκιές των πεθαμένων και σε πίνουν και ζωντανεύουν : Μην πεθάνεις για να μην πεθάνουμε! Φωνάζουν μέσα σου οι νεκροί.

Και ο Κ. Παλαμάς μας διδάσκει : Χρωστάμε σ΄ όσους ήλθαν, πέρασαν - θα έλθουν, θα περάσουν - κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι νεκροί.

Περιοδικό Απολλώνειο φως, τεύχος 13, Μαϊου 1998, σελ. 32.

Η Ελληνική γλώσσα

Ο Φρανγκίσκος Λιγκόρα Ιταλός καθηγητής Πανεπιστημίου,
Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας προς διάδοση του πολιτισμού, είπε:
Έλληνες να είστε περήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το διαβατήριό σας για τον παγκόσμιο πολιτισμό.

Και ο Γκίλμπερτ Μάρρευ Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, είπε:

Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μια σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαρειά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων.

Ο ύμνος της Αγάπης

Α´ επιστολή Παύλου προς Κορινθίους(Κεφ. ιγ΄στιχ.1-3).

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
Εάν μιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμη και των αγγέλων, δεν έχω όμως αγάπη, οι λόγοι μου ακούονται σαν χάλκινος κώδωνας ή αλαλαγμός κυμβάλου(=κρουστό μουσικό όργανο). Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και κατέχω όλα τα μυστήρια του Θεού και όλη τη γνώση, και εάν ακόμη έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ όρη, δεν έχω όμως αγάπη, δεν είμαι τίποτε. Και εάν διαθέσω τα υπάρχοντά μου στους πτωχούς, και εάν παραδώσω το σώμα μου για να καώ, δεν έχω όμως αγάπη, δεν ωφελούμαι σε τίποτε από όλα αυτά.

Ο καταναλωτικός άνθρωπος

Έγραψε ο Έριχ Φρομ: Γερμανός φιλόσοφος και ψυχαναλυτής, 1900-1980

"....Ο homo consumens (καταναλωτικός άνθρωπος) ζει με την ψευδαίσθηση της ευτυχίας, ενώ ασυνείδητα υποφέρει από ανία και παθητικότητα. Όσο μεγαλύτερη ισχύ αποκτά πάνω στις μηχανές, τόσο ανίσχυρος γίνεται ως άνθρωπος. Όσο περισσότερο καταναλώνει, τόσο περισσότερο γίνεται σκλάβος των αυξανόμενων αναγκών, που δημιουργεί και χειρίζεται το βιομηχανικό σύστημα. Μπερδεύει την έξαψη και τον εντυπωσιασμό με τη χαρά και την ευτυχία, την υλική άνεση με τη ζωντάνια. Η Ικανοποίηση της απληστίας γίνεται το νόημα της ζωής και η επιδίωξή της, η νέα θρησκεία....".
Επίκαιρο..όσο ποτέ..!!!